جنبش های هنری  امپرسیونیسم و پست امپرسیونیسم، به عنوان دو جنبش تاثیرگذار قرن نوزدهم (اواخر قرن نوزده) فرانسه به شمار می آیند، که در پی هم و به نوعی در جهت تکمیل هم گسترش یافتند. در یک کلام هر دو سبک هنری در تلاش برای نمایش زندگی واقعی هستند؛ اما در نحوه بازنمایی متفاوت از هم عمل می کنند. پست امپرسیونیست ها جهان را به گونه واقعی و شبیه به عکس به تصویر نمی کشند بلکه از رنگ، شکل و فرم مدد می گیرند تا احساس و هیجان را به اثر خود اضافه کنند.

در مقاله امپرسیونیسم ذکر شد که هنرمندان این جنبش در جهت نفی سالن های تحت کنترل دولت شروع به برپایی نمایشگاههای مستقل کردند و به ترسیم مناظر و صحنه‌های معاصر زندگی مدرن با تاکید بر ثبت لحظات و تأثیر زودگذر نور و حرکت پرداختند. در مواجهه مستقیم با طبیعت و زندگی مدرن شهری، امپرسیونیست ها با پیشینیان خود متفاوت بودند، زیرا آنها در هوای آزاد نقاشی می کردند و از پالت رنگ های خالص استفاده می کردند.

 آنها مایل بودند آثاری خلق کنند که بازتاب دهنده دنیایی باشد که در آن زندگی می کردند. عامل اصلی پیوند آنها تمرکز بر این بود که چگونه نور می تواند یک لحظه در زمان را تعریف کند. بارزترین ویژگی امپرسیونیسم در نقاشی، تلاش برای ثبت دقیق و عینی واقعیت بصری از نظر تأثیرات گذرا نور و رنگ بود، از همین رو نقاش امپرسیونیست در پی آن بود که دریافت بصریِ آنی از یک صحنه، به خصوص منظره طبیعی را ثبت کند؛ بنابراین  به نقاشی در هوای آزاد و در دامان طبیعت که نقاشان باربیزون قبلاً آزموده بودند روی آورد.

 در مقابل پست امپرسیونیست ها؛ نگرانی امپرسیونیستها را در مورد ارائه طبیعت گرایانه نور و رنگ رد کردند و با تاکید بر محتوای نمادین، نظم رسمی و ساختارگونه نقاشی را ترجیح دادند. در حالی که پاریس بدون شک سرچشمه پست امپرسیونیسم بود، تأکید بر محتوای نمادین و بیانگر به این معنی بود که زندگی شهر دیگر موضوع غالب هنرمندان نیست. پس از آن، بسیاری از نقاشان سبک زیبایی شناسی فردی خود را در خارج از پاریس توسعه دادند.

هنرمندان امپرسیونیست بیشتر از رنگ های اصلی استفاده می کردند و برای ساختن رنگ های فرعی تنها آن ها را بصورت ضربات کوتاه و منقطع قلمو کنار هم قرار می دادند. به همین خاطر تصاویر امپرسیونیستی از نزدیک نامفهوم به نظر می رسند و اشکال و فرم ها زمانی قابل تشخیص از یکدیگر هستند که از فاصله معین و تقریباً دورتری به تابلو نگاه شود.

در این میان پست امپرسیونیست ها استفاده از رنگ های زنده، استفاده غلیظ از رنگ، ضربه های قلم موی متمایز و استفاده از رنگ های غیر طبیعی یا دلخواه را گسترش دادند.