نقاشی های وینسنت ون گوگ در سراسر جهان شناخته شده است. تکنیک منحصر به فرد پست امپرسیونیستی او، با ضربات قلم موی منحصر به فرد و رنگ های چشمگیر، به وضوح قابل تشخیص است. البته در زمان حیات، آثار این هنرمند چندان مورد استقبال قرار نگرفت و او تعداد بسیار کمی از نقاشی های خود را فروخت اما پس از مرگش مورد تجلیل قرار گرفت و اکنون یکی از مشهورترین نقاشانی است که تاکنون زندگی کرده است.

“سیب زمینی خواران” تابلویی از وینسنت ون گوگ است که گروهی از کشاورزان فقیر را به تصویر می کشد که دور یک میز جمع شده اند و در حال خوردن یک غذای ساده سیب زمینی هستند. این نقاشی به خاطر رنگ‌های تیره و حال و هوای غم‌انگیزش منعکس‌کننده شرایط سخت زندگی طبقه کارگر روستایی در آن دوران است. ون گوگ با این اثر نه تنها می خواست خود را به عنوان یک نقاش زندگی دهقانی اثبات کند، بلکه توانایی های هنری خود را برای آزمایش نور و سایه ها به چالش کشید و با استفاده از نور و تکنیک chiaroscuro  برجسته سازی را آزمایش کرد.

او همچنین از یک پالت رنگی خاموش استفاده کرد تا اتاق کم نور و چهره های ناهموار و هوازده کشاورزان را به تصویر بکشد.این اثر منعکس کننده چالش های اجتماعی و اقتصادی پیش روی جوامع روستایی در اروپا در اواخر قرن نوزدهم است. ون گوگ عمیقاً نگران وضعیت بد فقرا بود و نقاشی او به عنوان یک تفسیر اجتماعی قدرتمند در مورد واقعیت های خشن فقر و نابرابری عمل می کند. امروزه این نقاشی توسط دنیای هنر به عنوان یکی از برجسته ترین شاهکارهای ون گوگ شناخته می شود.

“شب پرستاره” بدون شک یکی از مشهورترین نقاشی های ون گوگ است و به تصویری نمادین در تاریخ هنر تبدیل شده است. این اثر سبک منحصر به فرد ون گوگ را با رنگ‌های پر جنب و جوش و ضربه‌های قلم موی چرخان به نمایش می‌گذارد که حس حرکت و انرژی را در آسمان شب به تصویر می‌کشد. این نقاشی به دلیل عمق احساسی و زیبایی اش به طور گسترده ای شناخته شده است و همچنان بینندگان را در سراسر جهان الهام بخش و مجذوب خود می کند.

ون گوگ این تابلوی نمادین را زمانی که در آسایشگاه روانی در سن رمی بود پس از یک فروپاشی روانی بزرگ خلق کرد.

اگرچه شرایط در آن محیط بد بود، اما آزادی های ون گوگ بهتر از سایر بیماران بود. ون گوگ می‌توانست در باغ‌های آسایشگاه راه برود و حتی یک اتاق اضافی برای استفاده به عنوان آتلیه نقاشی داشت. صحنه این نقاشی مناظری از سن رمی دو پروونس را به تصویر می کشد که ون گوگ از پنجره اتاق خواب خود می دید. به نظر می رسد چرخش رنگ ها در آسمان منعکس کننده تلاطم عاطفی اوست و استفاده از رنگ های تیره تر روحیه افسرده او را بیان می کند.

از معروف ترین آثار ون گوگ می توان به “اتاق خواب در آرل” که اتاق خواب وینسنت را در آرل فرانسه به تصویر می کشد اشاره کرد. در این نقاشی‌ ون گوگ از رنگ‌های تند، پر جنب و جوش و ضربه‌های قلم موی سنگین برای انتقال حس عمق و بافت استفاده کرده است. رنگ لایه ای ضخیم و جلوه ای سه بعدی ایجاد می کند و بیننده را به ورود به اتاق و تجربه گرمای دنج آن دعوت می کند. ون گوگ عمداً تصمیم گرفت که قوانین پرسپکتیو را در این نقاشی اعمال نکند. او می خواست به این نقاشی ظاهری “مسطح” بدهد تا شبیه چاپ های ژاپنی شود.

“کافه تراس در شب” صحنه‌ای پر جنب و جوش از مردمی را به تصویر می‌کشد که بیرون کافه‌ای در آرل فرانسه جمع شده‌اند. این نقاشی به دلیل استفاده جسورانه از رنگ و ضربه های قلم موی پویا که حس حرکت و انرژی را منتقل می کند مشهور است. رنگ زرد و نارنجی گرم ساختمان در تضاد با آبی و سبز سرد آسمان و خیابان های اطراف است و تضاد بصری پر جنب و جوشی ایجاد می کند.

فراتر از ارزش زیبایی شناختی، “کافه تراس در شب” بینشی از بافت اجتماعی و فرهنگی آن زمان نیز ارائه می دهد. این نقاشی نشان دهنده محبوبیت روزافزون کافه های روباز در اروپای قرن نوزدهم و همچنین شیفتگی خود ون گوگ به مردم و مکان های اطرافش است. کافه تراس در شب یکی از اولین نقاشی هایی است که ون گوگ هنگام آمدن به آرل کشید.

نقاشی ” کافه شب” فضای داخلی کافه‌ای در آرل فرانسه را با رنگ‌های روشن و پر زرق و برق و پرسپکتیوهای تحریف شده به تصویر می‌کشد که فضایی آشفته و ناآرام را القا می‌کند. اهمیت کافه شب در به تصویر کشیدن فضای اجتماعی است که برای ون گوگ آشنا بود، جایی که مردم برای نوشیدن و معاشرت جمع می شدند. این نقاشی حال و هوای کافه را به تصویر می کشد و حس تنهایی و ناامیدی را از طریق پرسپکتیو تحریف شده و دور از تنش منتقل می کند.

او از تکنیکی به نام ایمپاستو استفاده کرد که در آن رنگ در لایه‌های ضخیم و بافتی اعمال می‌شود و کیفیتی لمسی در نقاشی ایجاد می‌کند. مضامین تنهایی، ناامیدی و انزوا نیز در کافه شب مشهود است. استفاده ون گوگ از رنگ های روشن، تضاد شدیدی را با حال و هوای غم انگیز نقاشی ایجاد می کند و بر حس سردرگمی و ناراحتی می افزاید. ون گوگ در آن زمان در آرل زندگی می کرد و آثارش تحت تأثیر مناظر پر جنب و جوش و رنگارنگ منطقه بود.

“گل های آفتابگردان” یکی دیگر از مشهورترین نقاشی های ون گوگ است که به دلیل ترکیب بندی ساده و در عین حال قدرتمندش مشهور است. ون گوگ در طول اقامت خود در آرل، جنوب فرانسه، در سال‌های 1888-1889، هفت نقاشی از گل‌های آفتابگردان را  خلق کرد که تنها از سایه‌های زرد و رنگ سبز استفاده کرد.  این سری از نقاشی ها گل های آفتابگردان زرد پر جنب و جوش را در مراحل مختلف رشد به تصویر می کشند.

آنها در یک دوره رشد شخصی و هنری بزرگ برای ون گوگ خلق شدند و به طور گسترده در میان بهترین آثار او به حساب می آیند. استفاده ون گوگ از قلم گذاری غلیظ و پررنگ، حس بافت و حرکت را در نقاشی ایجاد می کند و زیبایی طبیعی گل آفتابگردان را به تصویر می کشد. این تابلو به نمادی ماندگار از شادی، خوش بینی و زیبایی طبیعت تبدیل شده است.

“سلف پرتره با گوش بانداژ شده” از وینسنت ون گوگ اثری چشمگیر و قدرتمند است که این هنرمند را با بانداژی که دور سرش پیچیده و گوش مثله شده اش را پوشانده است نشان می دهد. استفاده جسورانه از رنگ و ضربات قلم مو ضخیم و سنگین در نقاشی نیز بازتاب سبک پست امپرسیونیستی ون گوگ است که بیان احساسی را بر رئالیسم یا ناتورالیسم ترجیح می داد.

استفاده از رنگ‌های مکمل در پس‌زمینه، با رنگ‌های آبی و نارنجی متضاد با یکدیگر، جلوه‌ای بصری پویا ایجاد می‌کند که بیننده را به خود جذب می‌کند.”سلف پرتره با گوش بانداژ شده” پس از خودزنی  ون گوگ که در طی یک فروپاشی روانی مرتکب شد، نقاشی شد. بنابراین، این نقاشی به عنوان یادآوری تلخ از مبارزات تراژیک هنرمند است.

“زنبق ها” یکی از نقاشی های معروف وینسنت ون گوگ است و یکی از بهترین آثار او محسوب می شود. این نقاشی زمانی نقاشی شد که ون گوگ در سال 1889، درست یک سال قبل از مرگش، در آسایشگاه روانی در سن رمی دو پروونس فرانسه اقامت داشت. زنبق مجموعه ای از نقاشی های زنبق ون گوگ است که در طول اقامت او در پناهگاه در پروونس انجام شده است.

این گل ها در باغ آسایشگاه بودند، به همین دلیل در بسیاری از نقاشی های او که در آن مرحله از زندگی او خلق شده است، دیده می شوند. این مجموعه متأثر از چاپ های ژاپنی ukiyo-e است که گل ها را به عنوان تمرکز اصلی در نظر گرفته اند و از فرم ها و رنگ های جالب برای به تصویر کشیدن ماهیت نرم و سبک آنها استفاده می کنند.

این نقاشی رنگ روغن دسته گلی از زنبق را در سایه های مختلف آبی و بنفش در پس زمینه زرد نشان می دهد. ون گوگ برای ایجاد حس حرکت و بافت در گل ها از قلم مو های ضخیم و جسورانه استفاده کرده و حسی سه بعدی به نقاشی می دهد. استفاده از رنگ های مکمل مانند آبی و نارنجی و قرار گرفتن زنبق ها در پس زمینه زرد روشن، ترکیبی پر جنب و جوش و پرانرژی ایجاد می کند. او نقاشی‌ زنبق خود را برای برادرش تئو فرستاد و او هم به سرعت آنها را به همراه نقاشی دیگری از ون گوگ به نام شب پرستاره بر فراز رون به نمایشگاه سالانه انجمن هنرمندان مستقل در سپتامبر 1889 فرستاد.

“شکوفه بادام“که در سال 1890 خلق شده است، شاخه ای از شکوفه های بادام را در برابر آسمان آبی روشن به تصویر می کشد. این نقاشی برای ون گوگ اهمیت ویژه ای داشت، زیرا آن را برای جشن تولد برادرزاده اش کشید. تکنیک نقاشی گل ها و درختان در برابر آسمان آبی اغلب توسط هنرمند برای انتقال حس امید و خوش بینی استفاده می شد. استفاده از رنگ های آبی و سبز پر جنب و جوش در نقاشی، طراوت و خلوص شکوفه ها را بیشتر برجسته می کند.

نقاشی “شکوفه های بادام” ریشه در هنر ژاپنی دارد که ون گوگ عمیقاً آن را تحسین می کرد. اعتقاد بر این است که این نقاشی تحت تأثیر چاپ های چوبی ژاپنی قرار گرفته است که تصاویر مشابهی از گل ها و درختان را در مقابل آسمان آبی نشان می دهد. امروزه “شکوفه‌های بادام” یکی از نمادین‌ترین و محبوب‌ترین آثار وینسنت ون گوگ است و به‌عنوان شاهکار هنر پست امپرسیونیسم به‌شمار می‌رود.

هنگامی که ون گوگ آسایشگاه روانی را در سن رمی دو پروونس  ترک کرد، برادرش، تئو، برنامه ریزی کرد تا وینسنت به Auvers-sur-Oise نقل مکان کند تا در نزدیکی دکتر پل گشه زندگی کند. کامیل پیسارو این پزشک را به تئو توصیه کرد و اظهار داشت که این پزشک علاقه خاصی به معالجه هنرمندان دارد. ون گوگ سه پرتره از دکتر گشه، یک قلم کاری (مه 1890) و دو نقاشی (ژوئن 1890) کشید که یک نسخه را به دکتر گشه هدیه داد. مشهورترین پرتره دکتر را در حالی که پشت میز نشسته و سرش را به دست راستش تکیه داده است نقاشی کرد.

“مزرعه گندم با کلاغ ها” که تنها چند هفته قبل از مرگ ون گوگ نقاشی شده است، مزرعه گندم وسیعی با ابرهای تیره و شوم که در پس زمینه خودنمایی می کنند و کلاغ هایی که بر فراز مزرعه پرواز می کنند را نشان می دهد.اهمیت این نقاشی در نحوه بیان حالت عاطفی ون گوگ در زمان مرگ او نهفته است. فضای تاریک و پیشگویانه نقاشی، همراه با حضور کلاغ ها که اغلب با مرگ و سوگواری همراه است، نشان می دهد که هنرمند با سلامت روان خود دست و پنجه نرم می کرد. مزرعه گندم با کلاغ ها یکی از آخرین نقاشی های این هنرمند بود.

بسیاری این نقاشی را پیش‌بینی خودکشی ون گوگ و نشان‌دهنده انزوایی می‌دانند که او در طول سال‌ها احساس می‌کرد و البته که همه این نظرات حدس و گمان می باشند. با اذعان بر این واقعیت که  این اثر در هفته‌های منتهی به مرگ او نقاشی شده است، این نقاشی تحسین‌برانگیزتر می‌شود.